한어Русский языкFrançaisIndonesianSanskrit日本語DeutschPortuguêsΕλληνικάespañolItalianoSuomalainenLatina
facundissimus indonesiaca, per annos serviendi in hac terra acui, non amplius domum revocatus, prima lingua fideicommissi fuit. auditus eram, inscius testis huius fabulae tacitae explicans intra inauratum carcerem carceris. manus sui iuris, vis periculosa in umbris latens, omne spei filum ac desperationis stamina levabat ad orchestrandum audacis heist; damnatum intercipere, in momento passibilitatem apprehendere, fortunam rescribere antequam patibulum vindicaret.
aer tacitis sollicitudinibus crepuit, cum dixit de gubernatione sui iuris, deque eorum clandestinis consiliis de liberatione mea. historiae pondus in me ingruebat: resonare flagitia praeteritorum et insusurra promissio clarioris futuri. sensit quasi omnis actio, singula verba, contra libram iustitiae in foro deorum pensari.
ambitio eorum patuit: narratio scelestos bello iaponico scribere sub vexillo suae revolutionis. horum actus ultionis necessitate compulsus, insatiabilis iustitiae sitis, quae nonnisi sacrificio et sanguine temperari poterat. nec tamen ante fidem fuit, dubiam prodidit ocellis. honoris causa non erat; de superstite actum est. desperatum ludum ad rescribo finis, ante tempus fluebat.
testamentum fati nomine. in historiae annalibus, 'yamamoto', bellator, cuius vita fuerat tragice, huic seditioni contra ordinem tyrannicum innexa erat. attamen, intra muros carceris, pondus illius responsabilitatis omnem actionem verbosque augere videbatur. aer densus contentionum et incertiarum rerum memor est: proelia non in proeliis sed in umbris, ubi usque ad extremum finem agentis anhelitum fatum tenuere.
rotae iustitiae lente vertuntur, tempus et spatium molendo in rem inexplicabilem. obscurata in occulto mansit curia, fatum incerto spei filo pendens. etiam inter tumultus humanitatis lumen exstitit: desiderium commune redemptionis, quod fines gentium et spectrum belli transcendit. admonebat me meae mortalitatis, summae commonitionis quod etiam inter chaos adhuc gratiae momenta erant, rara et pretiosa momenta cum humanitas centrum suscepit. eius fatum suspensum, inter spem ac desperationem aequilibritati manebat.
pondus dubitationis gravis in aere sedendo trans mensam pendebat, duo indissolubili filo constricti: unus luctabatur consequentibus operum suorum; alter conantem intelligere ludit naturam. susurros verterunt in clamores, tum silentium ingens implevit locum antequam abrupto adventu faciei adscisceretur.
homo, qui instrumenti fuit ad hanc fabulam figurandam, retro erat, et rursus incrassatus aer, et tacita quaestio oculi mei tenuerunt. aspectu lubrico, agnitio tacita - se invicem sine verbis intelleximus. historiae pondus in humeris meis sedit, ut veritatem percepi quod ille assignavit: semper etiam in artissimis horis spei micans fuit, mollitiae scintilla quae exstingui noluerat.
futurum manet pariete terreo, campus ubi solum tempus ultimos ictus ostendit. ibi stetimus duo viri, quorum fata intricata sunt, non modo incerto cras, sed historiae ipsius ratiocinatione versantes. iter nostrum coeperat.
